Wykończenie elewacji płytkami klinkierowymi jest rozwiązaniem niebanalnym, ale wymaga szczególnej staranności ze strony wykonawcy, ponieważ musimy liczyć się z ryzykiem odspajania się płytek. Powodem tego jest z reguły dużo większy (w porównaniu z tynkiem) ciężar płytek klinkierowych oraz ich intensywne nagrzewanie się, zwłaszcza tych w ciemnym kolorze.

Z gotowym systemem będzie łatwiej
Aby przy przyklejaniu klinkieru na elewacjach ocieplonych styropianem uniknąć brzemiennych w skutkach błędów, warto — oczywiście obok zatrudnienia ekipy doświadczonych fachowców — zastosować gotowy system. Odpowiednia technologia będzie gwarantem powodzenia.
W skład rozwiązania systemowego wchodzą: specjalnie profilowane płyty styropianowe (z prowadnicami do płytek i żłobionymi miejscami na kołki), zaprawa klejąca do styropianu i płytek klinkierowych, zaprawa do fugowania oraz kołki. Do tego dochodzą, oczywiście, płytki i kształtki klinkierowe.

Praca z systemem krok po kroku
Zaprawę klejącą nanosimy na wewnętrzną stronę płyty styropianowej metodą pasmowo-punktową. Polega ona na ułożeniu pasma kleju o szerokości co najmniej 3 cm na obwodzie przy krawędziach płyty i równomiernym rozłożeniu na całej jej powierzchni placków o średnicy 8-12 cm. Używamy takiej ilości masy, aby pokrywała co najmniej 40 proc. powierzchni płyty, zapewniając odpowiednie połączenie płyty ze ścianą. Po nałożeniu zaprawy klejącej, płytę przykładamy do podłoża i dociskamy tak, by grubość zaprawy pod płytą nie przekraczała 10 mm. Jeżeli podłoże jest równe i gładkie, dopuszczalne jest równomierne rozprowadzanie zaprawy pacą ząbkowaną po całej powierzchni płyty, tak by po przyklejeniu tworzyła warstwę o grubości 4-10 mm.

Teraz przyszła kolej na klinkier
Do układania płytek możemy przystąpić po związaniu zaprawy klejącej, użytej do przyklejenia płyt styropianowych, i po mechanicznym zamocowaniu płyt za pomocą kołków rozporowych. Na powierzchnię zamocowanej płyty nakładamy zaprawę do płytek i rozprowadzamy ją za pomocą pacy zębatej. Nanosimy ją również na klinkierową kształtkę w takiej ilości, aby po dociśnięciu jej do płyty nie pozostały pod nią wolne przestrzenie. Kształtkę umieszczamy pomiędzy prowadnicami płyty. W trakcie wykonywania prac musimy na bieżąco usuwać ze spoin nadmiar zaprawy klejącej.

Ale bez systemu też damy radę
Jeśli nie używamy systemu, prace wykonujmy podobnie, jak przy klasycznym ocieplaniu budynku metodą bezspoinową BSO, z zastosowaniem tynku do wykończenia elewacji. Płyty styropianowe mocujemy do ściany tradycyjnie za pomocą zaprawy klejącej. Na ich powierzchni wykonujemy warstwę zbrojącą o grubości 5-7 mm. Zatopiona w niej siatka musi mieć gramaturę minimum 160 g/mkw. Ze względu na dużo większe obciążenie niż przy zastosowaniu tynku cienkowarstwowego, całość kołkujemy nie tylko przez styropian, ale również przez siatkę.
Płytki przyklejamy tak, jak w rozwiązaniu systemowym, stosując zaprawę klejącą o podwyższonej elastyczności. Musimy zadbać, by pod płytkami nie pozostały wolne przestrzenie, czyli pokryć klejem zarówno podłoże, jak i płytki.
Ostatnim etapem jest fugowanie okładziny. Można do niego przystąpić dopiero po 48 godzinach od przyklejenia płytek. Udział fugi w powierzchni okładziny klinkierowej nie powinien być mniejszy niż 6 proc., a szerokość spoin powinna wynosić ok. 8 mm.

Nieprzypadkowy dobór płytek
Piotr Idzikowski, ekspert producenta chemii budowlanej
Wybór dostępnych obecnie na rynku płytek klinkierowych jest ogromny, zarówno pod względem kształtów, jak i kolorów. Oprócz płytek tradycyjnych, oferowane są specjalnie profilowane kształtki do wykańczania naroży i miejsc wokół okien i drzwi. Dobór płytek do przyklejania na ocieplonych elewacjach nie może jednak być przypadkowy. Muszą one być odporne na działanie szkodliwych czynników atmosferycznych: słońca, mrozu i wody.
Ponadto, powinny charakteryzować się małą nasiąkliwością — maksymalnie 6 proc., wymiar dłuższego boku nie powinien przekroczyć 0,3 m, grubość — 15 mm, a powierzchnia płytki — 0,09 mkw.

Rafał Śliwiak