Uroda mozaiki, jej oryginalność, możliwość tworzenia wymyślnych i niepowtarzalnych kompozycji, sprawiają, że ma ona wielu zwolenników. Układanie jej wymaga jednakże szczególnej wiedzy, umiejętności i staranności.
Podłoże pod mozaiki musi być idealnie równe. Drobne elementy przyklejane są na bardzo cienkiej warstwie zaprawy. Rozprowadza się ją grzebieniem o najdrobniejszych zębach, czasami stosuje narzędzia parkieciarskie. Zbyt gruba warstwa kleju może spowodować zapadanie się kostek mozaiki i — w konsekwencji — wypływanie zaprawy ze szczelin.
Jeśli okładzina mozaikowa styka się z innymi płytkami, których grubość jest większa, trzeba tak przygotować podłoże, by w końcowym efekcie lica sąsiadujących płaszczyzn były na jednakowym poziomie. Najlepszym sposobem jest wklejenie cienkiej płyty gipsowej, zbrojonej włóknem szklanym.
Uelastyczniona zaprawa klejowa nadaje się do przyklejania mozaiki na typowych podłożach mineralnych, takich jak tradycyjne tynki cementowe. Natomiast na płytach gipsowo-kartonowych należy zastosować zaprawę o zwiększonej elastyczności i przyczepności. W przypadku mozaiki marmurowej konieczne jest zastosowanie zaprawy klejowej na bazie białego cementu. Klej ten nie powoduje przebarwień nasiąkliwej okładziny. Sprawdza się doskonale na ścianach, gdyż jest zaprawą o zmniejszonym spływie.
Mozaika świetnie nadaje się do wykańczania krzywizn. Na łukach wypukłych należy znacznie zwiększyć szerokość spoin prostopadłych do łuku krzywizny. Natomiast na łukach wklęsłych — odwrotnie: krawędzie szczelin powinny zbliżyć się do siebie. Sporo czasu zajmuje ich wyrównanie. Pracę ułatwi klej o przedłużonym czasie schnięcia i korygowalności, który da nam więcej czasu na właściwe ustawienie szerokości spoin.
Projektując okładzinę z mozaiki, warto przyjąć wymiary, które są wielokrotnością pojedynczych elementów. Unika się w ten sposób trudnego i pracochłonnego docinania malutkich płytek. Jest to zadanie niełatwe, pracochłonne i kosztowne.
Cięcia proste wykonuje się maszynkami ręcznymi, ale tylko niektóre są do tego przystosowane i zazwyczaj pochodzą z górnej półki cenowej. Cięcia ukośne (fazowanie do łączeń w narożach) wykonuje się w zasadzie tylko przy użyciu ręcznej szlifierki kątowej, pracując nad każdą kostką mozaiki osobno.
Po ułożeniu mozaiki na zaprawie klejowej, skorygowaniu szerokości spoin w klastrach i pomiędzy nimi, delikatnie dociskamy całość przy pomocy styropianowej packi, fugownicy lub innego narzędzia. Trzeba to robić z dużym wyczuciem. Każdy gwałtowny ruch może spowodować „rozjechanie się“ fug. Fugowanie można rozpocząć co najmniej 24 godziny po zakończeniu przyklejania mozaiki.
Grzegorz Wincek, specjalista producenta chemii budowlanej
Przy spoinowaniu mozaiki zużywa się kilkakrotnie więcej zaprawy niż przy innych tego typu pracach. Zazwyczaj jest to ok. 2-3 kg na 1 mkw. Precyzyjnie obliczyć ilość zaprawy (w kg, nierozrobionej), potrzebnej na zafugowanie 1 mkw. okładziny z płytek, pomoże nam następujący wzór:
[(A + B) x C x D x 1,5] / A x B
gdzie: A to długość płytki [mm], B — szerokość płytki [mm], C — grubość płytki (głębokość szczeliny fugi) [mm], a D — szerokość szczeliny fugi [mm].
Komentarze (0)
Dodaj komentarz Odśwież
Dodawaj komentarze jako zarejestrowany użytkownik - zaloguj się lub wejdź przez